บทที่ 66 หลบไป หรือไม่ก็ตาย!

พอวรินทร์นึกขึ้นได้ว่าพุดดิ้งต้องทนทุกข์ทรมานมานานหลายปีก็เพราะเธอ ก็รู้สึกผิดอย่างมาก

พอมองไปที่อัญชนี เธอก็เปรียบเสมือนผู้มีพระคุณคนสำคัญของตนเอง

“ขอบคุณนะ! ขอบคุณเธอจริงๆ!”

อัญชนีโบกมือ

หลังจากแยกกัน วรินทร์กลับมาที่ห้องของเธอ ลูบคุกกี้ในฝ่ามือเบาๆ “ขอโทษนะ ที่ผ่านมาฉันละเลยแกไปหน่อย ต่อไปนี้เราจ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ